Our Unwritten Seoul bu yıl izlediğim en güzel ikinci Kore dizisiydi. Her bölümünü iple çektim. Kalbe dokunan her işin bağımlısıyım ve bu dizi yine kalbimin kuytu köşelerine öyle usulca dokundu ki… İzlerken mest oldum.
Our Unwritten Seoul, yıllar sonra Seul’de tekrar bir araya gelen ikiz kardeşler Mi-ji ve Mi-rae’nin hem birbirleriyle hem de geçmişleriyle yüzleşme hikayesini anlatıyor. Mi-ji, kasabada büyükanneleriyle yaşarken hayallerini geride bırakmış, kırılgan ama sıcacık bir karakter. Mi-rae ise Seul’de başarılı bir kariyer sürse de içsel yalnızlığıyla baş etmeye çalışmakta. İkizlerin yolları yeniden kesiştiğinde, geçmişin sessiz acıları, aile bağları ve bastırılmış duygular gün yüzüne çıkıyor. Seul’ün karmaşası ile kasabanın huzuru arasında şekillenen bu hikaye ben gibi izleyen herkese dokunaklı bir yolculuk sunuyor😭
Park Bo-young’un ikiz kardeşleri canlandırdığı performansı hayranlık uyandırıcıydı. Park Bo-young’un ikili performansı Mi-ji’nin kırılganlığı ile Mi-rae’nin sertliğini dengeleyen bir dans gibi. Mi-ji’yi izlerken onun sıcakkanlılığına, ama aynı zamanda içten içe taşıdığı endişelerine tanık oldum. Mi-rae’nin ise sessizliğinin ardında verdiği o içsel savaşı hissettim. Ho-soo… O zaten başlı başına bir dinginlikti. Çocukluğundan beri hastalıklarla savaşan, kimseye yük olmak istemeyen ama bunu yaparken bile insanları düşünen naif biri. Sadece ses tonu bile insanı rahatlatan türden. Dizideki her karakter özenle yazılmış gibiydi.
Kızların annesi Ok Hee ile annesi arasındaki kırılgan bağ beni derinden etkiledi. Ananeyi canlandıran Cha Mi-kyung her sahnesinde yüreğe dokunuyordu. Ve Ho-soo’nun annesi, Beon Hong… O da hayatın ona verdiği yükleri kabullenip kucaklayan bir karakterdi... Her bölüm sanki altını çizerek okuduğum bir kitap gibiydi. Satırlarında kendimi bulduğum, durup düşündüğüm cümlelerle doluydu.
⸻
Dizi, Seul’ün neon ışıklı sokaklarından bir kasabanın rüzgarla fısıldayan tarlalarına uzanıyor. Romantik komedi gibi başlıyor belki ama ilerledikçe bir aile tablosuna dönüşüyor. Yarım kalmış hayaller, bastırılmış sevgiler, sessiz fedakarlıklar… Her bölüm bir bahar yağmuru gibi: serin, hüzünlü ama canlandırıcı.
Seul’ün kaotik ritmi ve kasabanın huzurlu kucağı yalnızca bir fon değil; birer karakter gibi bu hikayenin parçası. Yönetmen Park Shin Woo’nun dokunuşlarıyla şehir adeta şiire dönüşüyor. Gri betonlar, neon ışıklar bir yanda hayalleri çağırırken, diğer yanda yalnızlığın soğuk nefesini hissettiriyor. Senarist Lee Kang’ın kaleminden çıkan her diyalog, yerli yerinde ve etkileyici. Müzikler ise unutulmuş bir duyguyu hatırlatır gibi, insanın içine işliyor.
Yoo Mi-ji, kasabada hayallerini erteleyerek geçici işlerle yaşamaya çalışan genç bir kadın. Mi-ji kırılgan ama dirençli; bir kelebeğin kanat çırpışı gibi narin ama özgürlüğe hasret. Onun yolculuğu, bizi de kendi iç dünyasına götürüyor.
Yoo Mi-rae, Seul’de kurulu düzeni olan ama içten içe yorgun bir kadın. Kasabaya adım attığında içindeki duvarların çatladığını görüyorsun. Mi-rae’nin dönüşümü; yavaş, ama derin.
Lee Ho-soo, Mi-ji ile birbirlerinin hayatında güvenli bir liman. Sakin, ölçülü ve sevdiğini gösterme şekliyle etkileyici.
Han Se-jin ise Mi-rae’ye doğallığı, hayatın sade zevklerini yeniden hatırlatıyor. Onun her gülüşü, bir çilek tarlasının kokusunu getiriyor insanın aklına.
Our Unwritten Seoul ' u izlerken karakterlerin çıktığı bu yolculuğa eşlik ediyorsunuz. Aile bağlarının sıcaklığını, fedakarlıkların ağırlığını, sevginin sessiz gücünü bu yolculukta hissediyorsunuz.. Ananenin nasihatleri, annenin yaralı kalbi, ikizlerin içlerindeki arzuyu arayışı, hepsi bir aynada birleşiyor. İzlerken o aynaya bakarken buluyorsunuz kendinizi.. 12 bölüm bir çırpıda bitiveriyor.... Kalbine dokunup ruhunda iz bırakarak...
0 Yorumlar