Another Way (2015) | Beyaz Kuş ile Siyah Kuş'un hikayesi..

 

Another Way, çoğu kişinin ilk bakışta “çok yavaş, çok karanlık” diyerek yarıda bırakabileceği bir film. Hatta kimileri filmi bitirdiğinde “Ben ne izledim?” diyip anlamsız bile bulabilir. Ama filmin asıl amacı da bu zaten: Ne izlediğini sorgulatmak..
İzleyiciyi rahatsız etmek…
Görmezden geldiğimiz acıları görünür kılmak…
Hayatın karanlık köşelerindeki sessiz çığlıkları duyurmak…

Filmin bu kadar ağır ilerlemesinin sebebi, anlattığı hikayelerin “ağır”lığı. Çünkü burada tempo değil, gerçeklik ön planda. İzledikçe, bazı insanların yaşadığı travmaların nasıl sıradan bir rutine dönüşebildiğini görmek gerçekten ürkütüyor. Bana göre film bu sıradanlık hissini özellikle vurguluyor ve tam da bu yüzden izlerken derinden sarsıyor.

Jung-won: Karanlıkta Kalan Bir Hayat

Baş karakter Jung-won, yatalak annesine bakarken aynı evde babasının yıllardır sürdürdüğü istismar döngüsüne maruz kalan bir genç kadın. Film bunu asla sansasyonel bir dille anlatmıyor; tam tersine öylesine sakin, öylesine “olağan bir gün” havasında gösteriyor ki, o sıradanlık insanın içine bir buz gibi çöküyor.

Bu durumun onun hayatında artık bir “olağanlık” haline gelmiş olması, izlerken beni en çok yaralayan şeylerden biri. Jung-won’un sessizliği, çırpınışı, kapana kısılmışlığı film boyunca hissettiren bir gölge gibi üzerinde duruyor.

Hayattan vazgeçmiş, yaşamın ona sunduğu her şey sanki tükenmiş. İntihar etmeyi düşünmesi, aslında çaresizliğinin bir yansıması. Ve tam da bu karanlık noktada, internette kendine bir “intihar arkadaşı” arıyor…

Siyah Kuş: Kederin Yüklendiği Bir Adam

Siyah kuş lakaplı karakter Soo Wan ise farklı ama aynı derecede yıkıcı bir suçluluk duygusuyla boğuşuyor. Ailesinden birini kaybetmiş, hayatı rayından çıkmış ve bir anlık duyarsızlığının büyük bir kazaya yol açtığına inanarak kendini suçlayan biri.
Onun hikayesi de en az Jung-won’unkiler kadar kırık. İkisinin ortak noktası: Yaşamakla ölmek arasında sıkışmış olmaları.

Beyaz Kuş ve Siyah Kuş

İkilinin “beyaz kuş” ve “siyah kuş” sembolleri üzerinden bağ kurması çok şiirsel ama bir o kadar da acı verici. Çünkü bu kuşlar aslında iki yönü temsil ediyor:

• Biri masumiyeti, sessizliği…

• Diğeri karanlığı, vicdan yükünü…

Ve iki kuş da aynı gökyüzüne bakıyor ama kanat çırpmaya hali yok.

Birbirleriyle kurdukları bağ, romantik bir ilişki değil; daha çok iki yaralı ruhun birbiriyle anlaşabildiği sessiz bir alan. Film bu bağı kesin çizgilerle açıklamıyor; sadece yan yana durmanın bile bazen bir tür umut olduğunu gösteriyor.

Filmin Sonu: Mutluluktan Uzak, Ama Gerçek

Bu filmde belki tek istediğim şey iki karakteri bir nebze olsun mutlu görmekti.
Biraz olsun nefes aldıkları, biraz olsun iyileştikleri bir son…
Ama film bunu vermiyor. Çünkü hayatta her hikayenin “daha iyi bir sona” bağlanmadığını hatırlatıyor. Bu, izleyicide buruk bir tat bırakıyor. Keşke farklı olsaydı, diyorsun. Keşke uçsuz bucaksız gökyüzünde beyaz ve siyah kuş birlikte uçtuklarını görebilseydik... 

Ama belki de yönetmenin amacı tam olarak bu:
Gerçek hayat her zaman umutlu bitmez.
Ama umut arama ihtiyacı hiç kaybolmasın..

Filmi izlemek için tıklayın