April Snow, yüksek sesli değil; bir kar tanesi gibi sessizce düşen, ama dokunduğu yakan bir film. Hikaye, bir trafik kazasıyla hayatları değişen iki insanın yollarının kesişmesiyle başlıyor. Kazanın ardından hastaneye koşan In-su ve Seo-young, sadece eşlerinin ağır yaralandığını değil, aynı zamanda aldatıldıklarını da öğreniyorlar. Belki de hayatlarının en zayıf anında, aynı acıyla baş etmeye çalışan iki yabancı, aynı koridorun sessizliğinde birbirlerine tutunmaya başlıyor.
Film, bu iki insanın duygusal olarak çökmüş hallerini büyük dramatik sahnelerle değil, tam tersine küçük, neredeyse fısıltı gibi anlarla anlatıyor. Hastane odalarının loş ışığı, soğuk camlardan süzülen gün ışığı, karın sessizce yağışı… Her şey sanki karakterlerin içindeki kırılganlığı dışa vurmak için seçilmiş.
In-su’nun sessizliği, bakışlarındaki şaşkınlık ve kırılmışlık Bae Yong-joon’un doğal ama derin oyunculuğuyla çok güçlü hissediliyor. Bae Yong-joon'ı ilk kez izledim. Araştırınca iş insanı olarak çıkıyor karşıma. İş dünyasında tanınan birinin bu kadar içten ve ölçülü bir performans sergilemesi beni ayrıca etkileyip, yakınlık hissetmeme neden oldu.
Son Ye-jin ise yine kendine has o yumuşak duruşuyla filmi adeta bir duygu bulutuna sarıyor. Yüzündeki keder, kırılmışlık ve aynı zamanda yalnız kalmak istemeyen bir ruh hali… Onun sahnelerinde her seferinde “hissediyorum” diyorsun, “izlemiyorum.”
İkisi de çok az konuşuyor, ama birbirlerinin yanında olmanın getirdiği o sessiz huzur yavaş yavaş bir bağa dönüşüyor. Aslında kimsenin isteyerek adım atacağı bir ilişki değil bu; ama iki kırık kalp, aynı anda aynı yerden kanayınca birbirine yaklaşmaktan başka çare bulamıyor.
Sonuç olarak: April Snow, İhanetin bıraktığı yaralardan doğan kırılgan bir yakınlığın, sessiz ama derin bir hikayesini izlemek hızlı tempoya alışmış izleyiciler için sabır isteyen bir film olabilir. Ama bazen iki insanın en çok konuşmadığında anlaştığını gösteren yumuşak bir dram filmi bu...
 Film Yorumu– Sessizliğin İçinde Filizlenen Kırık Bir Hikaye){kind=link}
0 Yorumlar